"Η ομαλότητα της περιδίνης", του Γιώργου η. Παγωνάκη

Ο Παντογνώστης της αδυναμίας 

κρύβεται στο έλεος της συγκυρίας.

Οι φοβίες μεγαλώνουν και κουρεύονται 

μα οι χαρμολύπες μένουν και παιδεύονται.

Οι τούφες απ' τα δάκρυα λιμνάζουνε στα μέτωπα 

και οι μώλωπες χρωματίζουνε τα έκτροπα.

Ρακοσυλλέκτες απέλπιδων επιθυμιών- 

τα παιδικά τα όνειρα πνίγονται σε τρύπες εμπειριών,

τα κόκαλα της μέρας τρίζουνε 

απ΄' τα χτυπήματα που ξεφυσάει ο αέρας.

Μένω δίπλα σου, με μέλη, το κορμί σου

Απεκδύομαι τα ρούχα να ριγώ απ' την αναπνοή σου.

Συστημικές αντιδράσεις δεν αρρωσταίνουν την πραγματικότητα/

οι θύλακες της κάθε ημέρας είναι η μονόχνωτη ορατότητα...

 

 

Τα χάδια πάνω στις βρώμικες πληγές 

κουράζουνε το αίμα μέσα απ' τις υπεκφυγές.

Η συντέλεια ταράζει, σαν παραμύθι, την πορεία 

κι η γεύση από τη ζάχαρη, πλέον, φέρνει αηδία.   

Εμμονή γυρνοβολάει γύρω από σταματημένα οχήματα 

κι οι αμαρτίες γίνονται νυχτοπερπατήματα.

Ο άλλος είναι πάντα ο ίδιος, 

ενώ ο συγκεκριμένος αλλάζει μορφή και μένος.

Άπλυτες μπουγάδες κρέμονται ως αποδείξεις παρθενίας 

κι ο απότοκος του έρωτα προλαμβάνει κακουχίες.

Η μονοδιάστατη ταύτιση επιφέρει ανία 

και για ένα βήμα πιο μπροστά βρίσκομαι να κυνηγάω την ουσία.

Στο έρεβος του υπερβολικού φωτός 

τα μαυροπούλια χαίρονται και επαίρονται το βιος,

που κατακάθεται σαν σκόνη πάνω στους γερασμένους πόρους 

κι ο Αντέρως αλυχτά φτύνοντας χιλιάδες όρους.

Δάκρυα στα μαλλιά και μεσόκοπα γηρατειά

λυγίζω και ντροπιάζω το σθένος της πρώτης ρουφηξιάς

στο μεδούλι των οργάνων, ο μιγάς κουράζεται και αμφιταλαντεύεται,

η διάκριση ξεπλένεται απ' τη βροχή και ο κυρίαρχος εξουσιαστής-

ανδρείκελο των ονείρων και των φιλοδοξιών του- κατακρυμνίζεται στο βούρκο των αδικιών του.

Μολονότι ο ήλιος συνεχίζει ν' ανατέλλει, οι θερμοκοιτίδες ξεπαγώνουνε τα βρέφη

κι οι ανάσες αλυχτούν μέσα από τα ευαίσθητα δοντάκια και οι επιδιώξεις τους- αιμάτινα αυλάκια.

Τι κρίμα...