Οι φλέβες μου ,σου το ’χα πει,
δεν κουβαλάνε αίμα.
Τα μάτια μου, σου το ‘χα πει,
... δε βλέπουνε τον ήλιο.
Μα εσύ, να μ’ αγκαλιάσεις ήθελες,
την πίκρα να μου διώξεις.
Να δώσεις χρώμα και νερό
στα λαβωμένα χέρια.
Κι όμως, εγώ σου το ‘χα πει,
πως άγγιγμα δεν έχω.
Έχω μονάχα ένα ραβδί
να διώχνω τους ανθρώπους.
Μα εσύ, να μ’ αγκαλιάσεις ήθελες,
να σπάσεις το ραβδί μου.
Να δώσεις στην πλάτη μου φτερά
ζωή να μου χαρίσεις
και το φως του φεγγαριού,
γλυκά να το εσβήσεις.
Κι όμως, εγώ σου το ‘χα πει,
πως δύναμη δεν έχω.
Η πλάτη μου γέρικη, νεκρή
τα χέρια δε σηκώνει.
Πώς; Να σ’ αγκαλιάσω, πώς;
Να σ’ αγαπήσω ,πες μου!
Μα εσύ μ’ αγκάλιασες σφιχτά
με τα γλυκά σου μάτια,
στα χέρια σου έβαλες κραυγή
την έσβησες στο χώμα.
Κι όμως εγώ σου το ‘χα πει
πως εύκολο δεν είναι.
Μα εσύ μ’ αγκάλιασες ξανά,
μου έκλεισες το στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.