Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Νικόλας Άσιμος- ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΙΣΩΣ…

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΙΣΩΣ…

Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις.
Αλλά δεν θα’ μια πια εγώ. Θα’ ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατο τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν.
Όσο υπήρχα δεν με άντεχες.
Δεν είχες την δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά άμα στο ζητούσα.
Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη.
Και σου φαίνεται γέλιο.
Και ας μου φαινόταν γελοίο.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ- ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ του Πλούτου

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ του Πλούτου

Δεν είμαι το αφρόψαρο μιας θάλασσας μικρής
δεν είμαι κύτος οκνηρό που βρίσκεται βαθιά
ούτε πιράνχα άγριο στο κέντρο της στιγμής
μηδέ κολιός περίλυπος που κολυμπά ρηχά.

Είμαι της λίμνης ιδεών χταπόδι πολυπλόκαμο
παράξενο στην όψη του με μάτια μοχθηρά
έχει η λίμνη σύντροφο παιδάκι χιλιοπλόκαμο
και όταν κίνδυνος βρεθεί παλεύω σθεναρά

Η λίμνη είναι σύμβολο μιας γνώσης ατελείωτης
και στα γλυκά της τα νερά είναι γλυκιά η γέννα
έχει σελίδες ο ψαράς μιας κρίσης αναλλοίωτης
που όταν φτάνει στα βαθιά αγκομαχά η πένα

Καθώς ψαρεύει ο ψαράς πλούτο από τη λίμνη
σελίδες ξεφυλλίζονται στης γνώσης τα κιτάπια
η πετονιά μπερδεύεται σε πλώρη και σε πρύμνη
κάτι την έφερε βαθιά στης σκέψης τα παλάτια

Έχει την πείρα ο ψαράς στη ξαφνική τη μπόρα
να προσπαθήσει μόνος του τέχνη να ξεδιπλώνει
έτσι ξαναμαζεύονται στα δίχτυα του τα δώρα
άμα ο νους του σκέφτεται κι’ αναποδιές μπαλώνει

Είμαι χταπόδι των λιμνών που ο ψαράς δεν πιάνει
έχω πλοκάμι δυνατό που ξέρει ν’ «αγκαλιάζει»
μόνο λιγάκι ο ψαράς το μέγεθός μου φτάνει
βάζοντας άγκιστρο σκληρό και δόλωμα αλλάζει.

Έχει την γνώση ο ψαράς και εγώ έχω το νου μου
οι δυο διαβάζουμε πολύ τα μυστικά της πρύμνης
έχει την Πείρα ο Ψαράς εγώ του εαυτού μου
το μυστικό του πλούτου μας κατάβαθα της λίμνης

Νικηφόρος Βρεττάκος - Σεμινάριο


Αν με βλέπουν να στέκομαι
όρθιος, ακίνητος, μες
στα λουλούδια μου, όπως
αυτή τη στιγμή,
θα νόμιζαν πως τα διδάσκω.
Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν.
Έχοντάς με στο μέσο
μου διδάσκουν το φως.







Πηγή

Αρβύλες - Θεοχάρης Παπαδόπουλος



Αρβύλες στέκουν άδειες στους διαδρόμους,
κοιτούν τη μαύρη νύχτα να κυλάει,
μόλις που ξαποσταίνουν απ’ τους δρόμους
και κάθε τόσο κάποιος τις φοράει.

Κι ένα ζευγάρι στέκει μοναχό του,
με κόμπο τα κορδόνια του στη μέση.
Μέρες έχει χαθεί τ’ αφεντικό του
κι ακόμα καρτερεί να το φορέσει. 

Η λίμνη με τα σιδερένια λουλούδια - Νίκος Λυγερός

Η λίμνη με τα σιδερένια λουλούδια
περίμενε σιωπηλά
τον ερχομό των δικών της
που είχε τόσο καιρό να δει
γιατί δεν είχε ξεχάσει
εκείνο το παράξενο ταξίδι
όπου έφτασαν έως το νησί
για να περάσουν στο χρόνο
της ελληνικής επανάστασης
και του κρυφού σχολείου
την ώρα που οι άλλοι
κοιτάζουν μόνο και μόνο
τον τουριστικό τάφο
ενός βάρβαρου
που δεν σταμάτησε
να καταπατά
τα δικαιώματά μας
κι όταν ένιωσε επιτέλους
και οι δύο τους
σκέφτηκαν τη λίμνη
χάρηκε τόσο πολύ
που χαμογέλασε
με τα κύματα
για να το δει
ο ήλιος της δικαιοσύνης
λίγο πριν τη νύχτα.

Ξεκινώντας τη μέρα με Λάο Τσε...

Τα ειλικρινή λόγια δεν είναι ωραία. Τα ωραία λόγια δεν είναι ειλικρινή.


Καλό Σαββατοκύριακο!


Παράξενο ενυδρείο με μέδουσες!

Όταν της ανέθεσαν να δημιουργήσει ένα ενυδρείο στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ στο Όρεγκον, η καλλιτέχνις Sayuri Sasaki Hemann αποφάσισε να αφήσει άφωνους τους… επιβάτες!
perierga.gr - Ενυδρείο μεδουσών κερδίζει τις εντυπώσεις!
«Σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και λίγο παράδοξο εάν θέλετε, μια και μιλάμε για δημόσιο χώρο αεροδρομίου. Σκέφτηκα ένα ενυδρείο μεδουσών και ενθουσιάστηκα!», περιγράφει η καλλιτέχνης, που μεγάλωσε ανάμεσα στην Ιαπωνία, την Αυστραλία και την Ρουμανία.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Αγαθή Αγγελάκη- ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ…

ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ…

Αντάρτισσα ψυχή μου
απειλείς την ζωή μου
σηκώνεις μπαιράκι
σα μικρό παιδάκι…

Και ξενυχτάς και πίνεις
και παίρνεις μα δεν δίνεις
κουράστηκες λες εσύ
δεν θες πια ζωή μισή.

Ψάχνεις να αγαπηθείς
ψάχνεις και να κρατηθείς,
ψάχνεις καινούργια στεριά
να μην μοιάζει με καμμιά.

Τις ξέρες κάνεις νησιά
τις σπίθες βλέπεις φωτιά,
το ψέμα κάνεις αλήθεια
για να μην πεις βοήθεια.

Αντάρτισσα ψυχή μου
σε κουβαλώ μαζί μου
κι εσύ με οδηγείς
σε μια κόλαση της γης.

Θα ναι γέλιο ή λυγμός
ο διάβολος ή ο Θεός
πρόσεχε ψυχή μου που πας
μονόδρομος πια για μας…

Αντάρτισσα ψυχή μου
σκοτώνω την ζωή μου
δείξε ότι δεν είδα
είμαι χωρίς πυξίδα…

Διώχνω ότι αγαπώ
στον Καιάδα το πετώ
τρελάθηκα ψυχή μου
σώσε μου την ζωή μου,
πριν να ναι πολύ αργά
πριν χαθώ στο πουθενά…

Το τέλος του ταξιδιού- Γιάννης Παγώνης

Το τέλος του ταξιδιού

Ξερνούν στην Ελευσίνα τα φουγάρα,
της Περσεφόνης τέφρες. Μια βροχή,
δε λέει να γυρέψει ανακωχή.
Volkswagen, Citroen και Grand Vitara

την Ιερά βρωμίζουνε τη στράτα,
με λάδια και με φρένων μολυβιές.
Πρησμένα λέσια, Shell, ισχνές ελιές
και στα ρηχά κονσερβοκούτια <<ΤΡΑΤΑ>>,

σαϊτεύουν τη Μητέρα. Στη θαμπάδα,
καβάλα στ΄άλογο του ο Περικλής,
μιας ειμαρμένης άθυρμα τυφλής,
ανάβει στο κροτάφι του λαμπάδα.

Μπροστά μας πόρνη απλώνεται η Αθήνα,
χωράφι πετρωμένο και αργό.
Ξεφλούδισε σαν θέλεις ένα αυγό,
τι με κοψε μια λόρδα Κατερίνα.

Μελαγχολία σέρτικη. Βραδιάζει
στις δόλιες μας καρδιές. Δεν ωφελεί,
να σκέφτεσαι συνέχεια το κελί,
που ορθάνοιχτο προσμένει μας στο Γκάζι.

Ο Βρόχος - Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος



Σε καρτ-ποστάλ την ομορφιά του δειλινού κρατάς,
κάποτε πίσω από παρμπρίζ στέκεις να τη θαυμάσεις
κι όπως σου λείπουνε μεμιάς κάποια στιγμή ζητάς
τόσες χαμένες ομορφιές μάταια να προφτάσεις.

Μ' αν απ' το δράκο ξέφυγες της φοβερής σπηλιάς
κι αν δε σου παίρνουν τώρα πια νεράϊδες τη φωνή σου,
μόνος το βρόχο έσφιξες μιας τρομερής θηλειάς
και παραστέκεις κάθε μέρα στη θανή σου.

Άσμα ασμάτων - Θεόδωρος Σαντάς


Είσαι το άρωμα της γλυκομολόχας
το λευκό και το βιολετί
απ ’της λεμονιάς τον ανθό
το κοράλλι είσαι, των όρμων της Παναγιάς
ένα ποίημα της ποιητικής του Θεού
της είπε ο ποιητής.
Εκείνη τον κοίταξε βαθιά
μες στα μεγάλα μελαψά
στα αινιγματικά του τα μάτια
συγκατάνευσε με το νεύμα της
και χαμογέλασε με την πανσέληνο
που κουβαλούσαν
τα νια τα φεγγάρια της.
Ξάφνου άφησε για λίγο μετέωρο
το δεξί της το χέρι
ίσαμε που πρόλαβε
να ακουμπήσει ελαφρά ο ποιητής
την απαστράπτουσα βέρα της
και χάθηκε τρέχοντας
στην πολύβουη γιορτή των αγγέλων
πριν να ακούσει τα ανομοιοκατάληκτα
λόγια του ποιητή!
Θα σε περιμένω τη μέρα της ποίησης
αγαπημένη των ποιητών!
Θα κάνω την προσευχή μου.
Μ’ ακούς;
Δεν μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο
Τόση ομορφιά δεν μπορεί
να ανήκει σε έναν!

Εντυπωσιακό γλυπτό αντανακλά… ποιήματα στους τοίχους!

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Jim Sanborn είναι γνωστός για τα εντυπωσιακά και ασυνήθιστα γλυπτά του που αφορούν σε μυστικά μηνύματα, κωδικούς ή παζλ. Αυτή τη φορά σειρά έχει η λογοτεχνία! Με ποιο τρόπο;
perierga.gr - Εντυπωσιακό γλυπτό αντανακλά... ποιήματα στους τοίχους!
Στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, και πιο συγκεκριμένα έξω ακριβώς από τη βιβλιοθήκη, ένα πρωτότυπο γλυπτό δεσπόζει με την παρουσία του αλλά και με την ιδιαιτερότητά του, καθώς φωτίζει τους εξωτερικούς τοίχους της βιβλιοθήκης με ποιήματα!

Η νικήτρια του χριστουγεννιάτικου μας διαγωνισμού!

Ολοκληρώθηκε χτες ο χριστουγεννιάτικος διαγωνισμός μας με νικήτρια την κ. Χρύσα Μιχαλοπούλου. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για τις συμμετοχές σας, όπως βέβαια να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα την ποιήτρια Έλενα Πολυγένη και τις εκδόσεις poema για την προσφορά αυτής της όμορφης ποιητικής συλλογής.



Μείνετε συντονισμένοι με το ιστολόγιό μας, λίαν συντόμως θα ακολουθήσουν και άλλοι διαγωνισμοί!

Ο σπουδαίος Βασιλάκης απ'τη χορωδία Τυπάλδου


Αν και ομολογώ ότι δε συγκινούμαι δύσκολα, το συγκεκριμενό βίντεο, που έτυχε να δω χτες στο youtube, με άγγιξε βαθύτατα. Αυτές τις μέρες παρεπιπτόντως ξαναθυμήθηκα το χριστουγεννιάτικο παραμύθι του Κάρολου Ντίκενς, "Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία". Μικρός Τιμ ή αλλιώς Βασιλάκης. Να 'ναι πάντα καλά και μακάρι να βρεθεί ο αντίστοιχος Σκρουτζ να το βοηθήσει να ξαναδεί, με τις αισθήσεις τουλάχιστον, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι ο μικρός βλέπει, έστω και με διαφορετικό τρόπο!



 

Το τελευταίο ποίημα - Ρένα Πέτρου

Κάποτε έλαβε ένα φάκελο.
Ένα μάτσο χαρτιά,
που μιλούσαν γι'αγάπη
και κάμποσα ποιήματα.
Σαν τα διάβασε,τά'ριξε στη φωτιά.
Μα ένα ποίημα είχε κιόλας
μεσ'το μυαλό ριζώσει.
Ήταν 'κείνο το μικρό
...το τελευταίο.

Ξεκινώντας τη μέρα με Φραντς Κάφκα...

Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος.

Εκπληκτικές ζωγραφιές στην άμμο!

Perierga.gr - Ζωγραφίζοντας στην άμμο!
Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Jim Denevan δημιουργεί μοναδικές «ζωγραφιές» στις παραλίες της Καλλιφόρνια αλλά και σε όλο τον κόσμο. Με πολύ ταλέντο αλλά και εντατική εργασία εκμεταλλεύεται την άμπωτη για να δημιουργήσει γεωμετρικά σχήματα στην άμμο, απλά χαράζοντάς την με ένα απλό ξύλο.
Ο Jim ασχολείται με αυτή του τη δραστηριότητα για περισσότερο από 17 χρόνια. Τα έργα του βέβαια μπορούμε να τα θαυμάσουμε μόνο σε φωτογραφίες καθώς χάνονται με την επόμενη παλίρροια.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Ο Κώστας Γαβράς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

 Ο Κώστας Γαβράς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
 
Πολιτική και σινεμά, το θέμα της ομιλίας του την Τρίτη 8 Ιανουαρίου
Με αφορμή τη νέα του ταινία «Το Κεφάλαιο» (Le Capital), ο διεθνής Ελληνας και βραβευμένος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς θα έρθει στην Αθήνα και θα μιλήσει για την πολιτική και το πολιτικό σινεμά. Η συζήτηση, με τη συμμετοχή του κοινού, θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013, στις 20:30 στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, ενώ την ευθύνη του συντονισμού θα έχει η δημοσιογράφος Τίνα Μανδηλαρά....

Τραγούδησέ μου- mesologitisa

Τραγούδησέ μου

Τραγούδησέ μου δίχως στίχο,
χωρίς ήχο από μουσική,
ούτε σύμφωνα ούτε φωνήεντα στα χείλη.
δίχως ακροβασίες σε κλίμακες,
χωρίς τόνους και νότες.
τραγούδησέ μου χωρίς φωνή,
ούτε φθόγγοι ούτε ανάσες.
πες μου εκείνο το τραγούδι
στο μοτίβο της επιθυμίας,
που ξέρεις...



http://mesologitisa.blogspot.gr/

Στοά του Βιβλίου - Ελεύθερο Πανεπιστήμιο - 19ος κύκλος



Πρόγραμμα 19ου Κύκλου

Ιανουάριος - Μάρτιος 2013

5 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Ο κόσµος τής γλώσσας: Οι δρόµοι για την αποκάλυψή του
(Τα μαθήματα θα πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα
και ώρα 18.00-19.30)

Γεώργιος Μπαμπινιώτης

5 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ

Επιστροφή στη γη
(Τα μαθήματα θα πραγματοποιούνται κάθε Τετάρτη
και ώρα 19.30-21.00)

Κωνσταντίνος Δ. Αποστολόπουλος (συντονιστής τής ενότητας)
Κωνσταντίνος Αμπελιώτης, Βασιλική Κωσταρέλλη, Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού

Τι διαβάσατε περισσότερο το 2012...

Για να είμαστε πιο ακριβείς ο πιο σωστός τίτλος θα ήταν ''Τι διαβάσατε περισσότερο στο Ποίηση και Λογοτεχνία από τη μέρα που ξεκίνησε να υπάρχει''. 
Παρακάτω θα δείτε τις 10 πιο πολυδιαβασμένες αναρτήσεις μας που σπάσανε τα στατιστικά ρεκόρ του μπλογκ μας. Η σειρά που θα παρουσιαστούν θα ξεκινάει από το 10 και θα καταλήξει στην πρώτη πιο δημοφιλή ανάρτηση....





Ναπολέων Λαπαθιώτης - Σπαρασμός



Γύρω ἡ μαυρίλα,
μέσα ἡ καρδιά μου.
Στὸ πάτημά μου
τρίζουν τὰ φύλλα.

Νερό, ἀργοκύλα!
Στολίδια γάμου
ξεσκίδια χάμου.
Ἀνατριχίλα.

Μέσ᾿ στὸ βιβλίο
σκυμμένα μάτια,
καὶ δὲ διαβάζω.

Σιωπή, ἐρμιά, κρύο.
Πέρα; Παλάτια.
Σκοινιά. Σπαράζω.









Πηγή

Θα ήθελα να ξέρω... - Ξένια Ανδρέου


Θα ήθελα να ξέρω αύριο το πρωί ανοίγοντας

τα μάτια στο φως της ημέρας, τι θα αντικρίσω.

Θα ήθελα να ξέρω που οδηγεί ο δρόμος αυτός
που περπατώ.

Θα ήθελα να ξέρω σαν με κοιτάς στα μάτια

τι είναι αυτό που σκεπάζει το χαμόγελό σου

και δάκρυ το κάνει και της καρδιάς σου

τα ροδοπέταλα ποτίζει.

Θα ήθελα να ξέρω γιατί τα βράδια που περάσανε

τα νοσταλγώ και αυτά που θα έρθουν

με τόση λαχτάρα περιμένω.

Θα ήθελα να ξέρω γιατί ο ήλιος βγαίνει

όλο και πιο θαμπός και δεν φωτίζει πια

τα υπόγεια της γης αυτής.

Θα ήθελα να ξέρω που βρίσκεται τώρα

το όνειρο των Καλοκαιριών και της Αυγής...

Σαν μεθυσμένος εραστής - Νικόλαος Συρράκος


Μέρα χαράς και προσμονής
νύχτα κρυμμένης ηδονής
κι εγώ να σε ζητάω.
Βλέπω εικόνες και ματιές
ακούω γνώριμες φωνές
μα δε σε συναντάω.

Θυμάμαι μου 'λεγες σαν χθες
πως τις χαμένες μας στιγμές
δεν τις μετράει ο χρόνος.
Πως ό,τι ζούμε είναι χρυσός
του καθενός ο θησαυρός
που τον φυλάει μόνος.

Σαν μεθυσμένος εραστής
απ' το κρασί της ηδονής
βαριά ανάσα παίρνω.
Όλα τα διώχνω μακριά
για να χαθούν στη λησμονιά
και στο μυαλό σε φέρνω.

Δίπλα μου στέκεις και γελάς
πόσο γλυκά μου τραγουδάς
για του έρωτα τη ζάλη.
Κι εγώ να σ' έχω αγκαλιά
να σε χαϊδεύω με φιλιά
μαζί σου να 'μαι πάλι.

Ξεκινώντας τη μέρα με Γούντυ Άλλεν...

Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον.

Πολύ καλημέρα σας!


Φωτιά & πάγος!

Οι περισσότεροι ξοδεύουν το χρόνο τους ψάχνοντας κοχύλια στην παραλία, αλλά ένας φωτογράφος «χτενίζει» τις παγωμένες βόρειες παραλίες προκειμένου να ανακαλύψει μεγάλα μπλοκ πάγου και να τα φωτογραφίσει την ώρα της δύσης και της ανατολής του ήλιου.
perierga.gr - Φωτιά & πάγος!
Ο Lurie Belegurschi από τη Μολδαβία ταξιδεύει στην Ισλανδία και τη Γροιλανδία ανακαλύπτοντας τεράστιους παγετώνες και στη συνέχεια απαθανατίζει στο φακό μοναδικές εικόνες τη στιγμή που τα βράχια πάγου φωτίζονται από όμορφα ηλιοβασιλέματα και ανατολές....

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Η κρίση διώχνει τους Ελληνες από τα βιβλιοπωλεία

Η κρίση διώχνει τους Ελληνες από τα βιβλιοπωλεία
Οι εκδοτικοί οίκοι εμφανίζουν μείωση του τζίρου τους μέχρι και 60%


 Οι εκδότες φαίνεται να συγκλίνουν στις απόψεις τους για την κρίση σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε το βιβλιοφιλικό site BookBar.gr. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή γύρω στο 2009. Ο τζίρος τους έπεσε από 20% έως και 60%, ενώ οι περισσότεροι είχαν ζημίες αντί για κέρδη. Το βασικό πρόβλημα  είναι η έλλειψη ρευστότητας στο χώρο αλλά και η κρίση που απομακρύνει τους αναγνώστες από το βιβλιοπωλείο. Ο ανταγωνισμός έχει σκληρύνει ενώ δεν παραλείπεται να αναφερθούν και παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, όπως και φόβοι ότι κάποιοι μπορεί να μην αντέξουν την πίεση της ύφεσης.  Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε μείωση τιμών και αυστηρότερη επιλογή τίτλων.
Η εξωπραγματική αύξηση του αριθμού των εκδοτών, ο τεράστιος αριθμός εκδιδόμενων βιβλίων και η απουσία κρατικών υποδομών επισημαίνονται από την εκδότρια κυρία Εύα Καραϊτίδη (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας) ως οι κυριότερες «συστημικές»  αιτίες της εκδοτικής κρίσης.  Σύμφωνα με την κυρία Καραϊτίδη, οι  εκδόσεις  της Εστίας,  από τους πιο παλιούς εκδοτικούς οίκους, παρουσίασαν μείωση του ετήσιου τζίρου στο 20% . Η εκδότρια αναφέρθηκε στην «παράδοξη» πλαστή ευφορία που προηγήθηκε της εκδοτικής κρίσης, κάτι βεβαίως που παρατηρήθηκε σε όλους τους τομείς της οικονομίας και επισημαίνει μια  ομαδική ψευδαίσθηση εκσυγχρονισμού στο χώρο του βιβλίου, που γκρεμίστηκε πολύ γρήγορα. Διαπιστώνει ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των εκδοτών αλλά και πολλά «αδιαφανή παιχνίδια» που παίζονται κάτω από το τραπέζι...

H ανία είναι η συναίσθηση της επανάληψης- Σωκράτους Δαιμόνιο

H ανία είναι η συναίσθηση της επανάληψης
 
Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται συνεχώς.Θα σου έχει τύχει πολλές φορές να βρίσκεσαι με κάποιον αλλά αυτά που σου λέει να σου είναι αδιάφορα και να βαριέσαι γιατι τα έχεις ξανακούσει...Τότε το σώμα αρχίζει και είναι ανύσηχο...Εσύ όμως το καταπνίγεις και προσποιείσαι ότι σε ενδιαφέρουν αυτά που λέει απο ευγένεια...Είναι λογικό να νιώθεις ανησυχία γιατι αντιλαμβάνεσαι την επαναληπτικότητα του όλου θέματος...Αυτό είναι ''προνόμιο'' του ανθρώπου όμως λόγω της ενσυναίσθησης...κανένα ζώο δεν δεις ποτέ να βαριέται...Και όσο πιο ευαίσθητος είσαι,όσο περσσότερη εγρήγορση έχεις...τόσο περισσότερη ανία θα νιώθεις.Ένας μέτριος νους,ένας ασυνείδητος άνθρωπος...δεν θα αντιλαμβάνεται τόσο πολύ την επαναληπτικότητα...δεν θα τον πειράζει και τόσο,γιατι έχει συνηθήσει αυτές τις καταστάσεις...έχει πάθει ένα είδος ''ανοσίας'...Όπως και σε όλα τα θέματα...

Αγαθή Αγγελάκη- OΠΩΣ ΠΑΛΙΑ...

OΠΩΣ ΠΑΛΙΑ...

Άπλωσε το χέρι σου
και πιάσε το δικό μου.
Όπως παλιά...
Που περπατούσαμε χέρι-χέρι.
Άνοιξε τα μάτια σου
και κοίτα τα δικά μου.
Όπως παλιά...
Που χανόμασταν ο ένας στο βλέμμα του άλλου.
Κοίτα μέσα στην καρδιά σου
και δες την δικιά μου.
Όπως παλιά...
Που χτυπούσαν οι καρδιές μας στον ίδιο ρυθμό.
Τραγούδησέ μου
και άκου το τραγούδι μου.
Όπως παλιά...
Που χορεύαμε αγκαλιά τα τραγούδια μας.
Πες μου πως θα μ΄αγαπάς
και άσε με να σου το πω κι εγώ.
Όπως παλιά...
Που απλά αγαπιόμασταν...

Guillaume Apollinaire - Αποχαιρετισμός (μτφ. Γ. Γεραλής)

Ένα κλωνάρι από ρεικιά στο χέρι μου ριγεί
Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο
Δε θα ξαναϊδωθούμε πια ποτέ σ’ αυτή τη γη
Πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς
Και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω...





 

Οι Εκδόσεις Άγρα παρουσιάζονται στον Ιανό



Το Βιβλιοπωλείο Ιανός διοργανώνει τη σειρά παρουσιάσεων με τίτλο «Οι εκδότες και η ιστορία τους»…

… και τη Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013, στις 20.00 θα φιλοξενήσει την παρουσιάση των Εκδόσεων Άγρα, με την επιμέλεια του Γιάννη Μπασκόζου.


Κεντρικός ομιλητής Σταύρος Πετσόπουλος
Θα μιλήσουν φίλοι, συνεργάτες και συνάδελφοι.


Έχουν προηγηθεί οι παρουσιάσεις των Εκδόσεων Ίκαρος και Καστανιώτη. Το σκεπτικό των παρουσιάσεων είναι το εξής:
«Οι εκδότες υπήρξαν για χρόνια οι διακινητές ιδεών και αποτέλεσαν στις καλύτερες και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας πηγή αισιοδοξίας και ανανεωτικού προβληματισμού. Μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν γραφτεί για την ιστορία των εκδοτών και την προσφορά τους στον τόπο. Οι εκδηλώσεις θα γίνονται (εκτός απρόοπτου) την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα και η φιλοδοξία μας είναι να κρατήσουν τόσο καιρό ώστε να δοθεί η δυνατότητα να παρουσιαστούν οι περισσότεροι των εκδοτικών οίκων στη χώρα μας , αυτοί που με την εκδοτική τους δραστηριότητα συνέβαλαν και συμβάλλουν στην πολιτιστική μας ιστορία.

Κωστής Παλαμάς - Τ' ολόχρυσο ποτάμι



Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει
κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,
καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει
καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.

Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,
ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.
Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,
ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.

Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,
καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι
ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.

Καὶ τότε θὰ σοῦ πῶ ἀγάπη μου δροσάτη:
-Μέσ᾿ στὴν καρδιά μας, θάλασσα πάθη γεμάτη,
ὁ Ἔρως εἶν᾿ αὐτὸ τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι.











Πηγή

Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι... - Στέβη Σαμέλη



Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα"
Απαγγελία: Στέβη Σαμέλη


Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...
Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...Θυμάμαι το χρώμα και τις μυρωδιές που είχαν κάποτε
όταν εγώ ήμουν παιδί.

Ίσως να φταίει που οι μεγάλοι βλέπουν πάντα πιο πολλά
και χάνουν έτσι τη μαγεία στις εικόνες.
Αυτή που κρύβεται στην παιδική ματιά,
και κάνει όμορφη την πιο άχαρη απ'όλες!

Θυμάμαι που ξυπνούσαμε αχάραγα ακόμη,
τις γειτονιές να ντύσουμε με παιδικές φωνούλες
που τραγουδούσαν κάλαντα...
Κι όταν στων δρόμων τις γωνιές βρισκόμασταν,
απ'τις φωνές γνωρίζαμε ποιός ήταν,
αφού τα πρόσωπα απ' το σκοτάδι κρύβονταν.
Κι ας ήταν νυσταγμένα... τα 'νιωθες όμως γελαστά!

Μια "καλημέρα" βιαστική ίσα που λέγαμε,
για ν'ανταμώσουμε ξανά το μεσημέρι
στων ίδιων δρόμων τις γωνιές.
Τους κόπους μας ν'αθροίσουμε σα θησαυρό πολύτιμο,
και σε βιτρίνες παιχνιδιών να τρέξουμε.
Ελπίζοντας, ο γέροντας από τη Καισαρεία,
μεσ' το μακρύ ταξίδι του απάνω στο έλκηθρό του,
το δέντρο μας να θυμηθεί απ'το λαμπρό του αστέρι
και κάτω απ'τα στολίδια του,
το πιο όμορφο παιχνίδι του απ'όλα να μας φέρει!

Κι ύστερα τρέχαμε...
Θαρρείς κι οι μυρωδιές μας δείχνανε το δρόμο για το σπίτι.
Μύριζαν τότε οι γειτονιές...
γλυκά και κουραμπιέδες, μελομακάρονα ζεστά,
πιατέλες μελωμένες που μας περίμεναν κρυφά...
Μύριζαν πίτες και ψωμί, μπισκότα με κανέλα
που έφταναν στις μυτούλες μας με αγάπη ζυμωμένα...

Με αγάπη, σαν το στόλισμα που κάναμε στο σπίτι,
μέσα σε γέλια και χαρές, τραγούδι και παιχνίδι.
Την "άγια νύχτα" του Χριστού στο χρόνο που παλιώνει,
τα "χιόνια στο καμπαναριό" στο χρόνο που ζυγώνει...
Στιγμές που μοιάζαν μαγικές και φέρνανε τις νύχτες
στις παιδικές τις κάμαρες, όνειρα και ελπίδες.

Ελπίδες για τον κόσμο μας, με αγάπη στολισμένο.
Τραγούδια, γέλια, μυρωδιές και χρώματα φτιαγμένο.
Για έναν κόσμο λαμπερό, με οδηγό τ'αστέρια,
με δώρα αθωότητα κι αγνότητα πλεγμένα.
Για έναν κόσμο μυστικό, που όσο κι αν μεγαλώσεις,
χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, θυμάσαι να ενώσεις!

Κι αν ίσως όχι σαν παιδί να νιώσεις μαγεμένο,
το σπίτι σου στα σύννεφα να θυμηθείς χτισμένο...



Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα"
Απαγγελία: Στέβη Σαμέλη

Ξεκινώντας τη μέρα με Φραγκίσκο Βάκων...

Η προσωπικότητά μας είναι κήπος, ενώ η θέλησή μας είναι ο κηπουρός.

Καλημέρα σας!


Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Καλή χρονιά σε όλους...

 
Πότε ήταν που ευχηθήκαμε μεταξύ μας στις παρέες για το 2012; Πέρασε πάλι ο καιρός γρήγορα.
Τα ίδια θα λέμε και στις 12.00 τα μεσάνυχτα την πρωτοχρονιά  του 2014, να είμαστε καλά....

Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους. Σας ευχόμαστε το 2013 να είναι έτσι όπω ακριβώς το θέλετε.

Ας ευχηθούμε κι όλοι μαζί αυτή η χρονιά να είναι λιγότερο κακή από την προηγούμενη για την χώρα μας. Βέβαια αυτό πέραν από τις ευχές θέλει και την δράση μας καθώς οι αποτελούντες την πολιτική σκηνή της χώρας μας εκ των πραγμάτων έχουν δείξει πως δεν είναι ικανοί να κάνουν και πολλά.

Ευχές για τα καλύτερα λοιπόν.
Ευχές για ένα δραστικό 2013.

(Σήμερα πρώτη του μηνός δεν θα γίνουν αναρτήσεις καθώς η μέρα ''επιβάλει'' ηρεμία και περισσότερες στιγμές με τους δικούς μας)

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Εντυπωσιακές χειμωνιάτικες πισίνες μες στα χιόνια!

Τα χειμωνιάτικα θέρετρα ανά τον κόσμο και στα σαλέ στα χιονισμένα βουνά συνδέονται συνήθως στη συνείδηση του ταξιδιώτη με καπνό και φωτιά στο τζάκι. Και καμία σκέψη για κολύμπι και βουτιές σε πισίνες, πόσω μάλλον σε εξωτερικές με θέα το απόλυτο λευκό και τις χιονισμένες βουνοκορφές. Όμως όταν η θερμοκρασία στο περιβάλλον είναι αρκετούς βαθμιούς κάτω από το μηδέν, το νερό στην πισίνα ιδανικά ζεστό και η θέα στο χιονισμένο τοπίο κόβει την ανάσα τότε μια βουτιά… επιβάλλεται! Γι’ αυτό ρίξτε μια ματιά στις πιο εντυπωσιακές χειμωνιάτικες πισίνες σε διάφορες χώρες του κόσμου…
1. Hotel Villa Honegg, Ελβετία
perierga.gr - Εντυπωσιακές χειμωνιάτικες πισίνες μέσα στα χιόνια!

Και η σανσκριτική γλώσσα απόγονος της ελληνικής;

Σε προηγούμενες μελέτες μας έχουμε αποδείξει, έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ότι η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο και συνέβαλε στην ανάπτυξη όλων των υπολοίπων γλωσσών. Έχουμε ακόμα καταρρίψει τον μύθο περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας μας με στοιχεία αληθή και αδιαμφισβήτητα. Ανάμεσα όμως στις γλώσσες, που πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται είτε ότι ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, όπου «εντάσσεται» και η ελληνική, είτε ότι προηγούνται της ελληνικής ανήκει και η περίφημη σανσκριτική.

Πρόκειται για την κλασσική γλώσσα της Ινδίας και στην ΝΑ Ασία θεωρείται εξίσου σημαντική με την ελληνική και την λατινική. Χωρίζεται σε δύο φάσεις· την Βεδική (πριν το 500 π.Χ.) και την Μεταβεδική. Είναι γλώσσα γραπτή και ποτέ δεν απαντά σε προφορικό λόγο....

Οδυσσέας Ελύτης. Ορίστε γιατί η ποίηση είναι μαγεία...

 
Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του 'χει από μιας αρχής δοθεί;

Πολ Βερλαίν- ΕΝΑΣ ΒΑΘΥΣ, ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ


ΕΝΑΣ ΒΑΘΥΣ, ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ


Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος
πέφτει απάνω στη ζωή μου.
Κάθ' ελπίδα μου, κοιμήσου.
Κάθε αποθυμιά μου κοίμου.


Τίποτε δε βλέπω πια,
χάνονται όλα μες στη λήθη
το καλό και το κακό...
Ω θλιμμένο παραμύθι!


Είμαι σα μια κούνια
που ένα χέρι την κουνάε
ιστην κρυφή σπηλιά. 
Σιωπή!... μιλιά!...

Μετάφραση:Λάμπρος Πορφύρας.
 

Ένα χριστουγενιάτικο διήγημα, απίστευτης ευαισθησίας, του Ευγένιου Τριβιζά, αξίζει να το διαβάσετε!


Ένα δέντρο, μια φορά


Τὸ δέντρο


Σ᾿ ἕνα ἄχαρο πεζοδρόμιο μιᾶς πολύβουης πολιτείας ἦταν κάποτε ἕνα ἄσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεχε. Κανεὶς δὲν τὸ φρόντιζε. Κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τὴν παραμικρὴ σημασία. Τὰ φύλλα του εἶχαν μαραζώσει, εἶχαν πέσει ἀπὸ καιρὸ κι εἶχε ἀπομείνει γυμνό, σκονισμένο καὶ καχεκτικό.

Ποτὲ δὲν εἶχε γνωρίσει τοῦ δάσους τὴ δροσιά. Δὲν εἶχαν κελαηδήσει ποτὲ στὰ φύλλα του πουλιά, μὲ δυσκολία νὰ τὸ ἄγγιζε ποῦ καὶ ποῦ κάποια πονετικὴ ἡλιαχτίδα ποὺ γλιστροῦσε στὰ κρυφὰ ἀνάμεσα στὶς μουντὲς καὶ ἄχαρες πολυκατοικίες ποὺ τὸ περιστοίχιζαν.

Οἱ περαστικοὶ διάβαιναν δίπλα του μὲ ἀδιαφορία, βλοσυροὶ καὶ βιαστικοί, χωρὶς νὰ τοῦ δίνουν καθόλου σημασία, μερικοὶ μάλιστα πετοῦσαν ἀποτσίγαρα, φλούδια ἀπὸ κάστανα καὶ λερωμένα χαρτομάντηλα κι ἄλλοι φτύνανε στὸ χωμάτινο τετραγωνάκι γύρω ἀπὸ τὴ ρίζα του.

Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτά, κατάλαβε ἀπὸ κάτι μηχανικοὺς μὲ σκοῦρες καμπαρντίνες καὶ κρεμαστὰ μουστάκια, ποὺ ἔσκυβαν καὶ μουρμούριζαν κι ὅλο μετροῦσαν σκυθρωποί, ὅτι θὰ πλάταιναν τὸ δρόμο πλάι του. Κι ἂν συνέβαινε αὐτό, τί τύχη τὸ περίμενε; Θὰ τὸ πελέκιζαν, θὰ τὸ ξερίζωναν; Θὰ τὸ πετοῦσαν μήπως στὰ σκουπίδια;

Ἐκεῖνο τὸ χριστουγεννιάτικο δειλινὸ τὸ δέντρο αἰσθανόταν πιὸ παραμελημένο, πιὸ παραπονεμένο ἀπὸ ποτέ. Στὰ ὁλόφωτα παράθυρα γύρω του διέκρινε ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς κουρτίνες χριστουγεννιάτικα ἔλατα, ποὺ χαρωπὰ παιδιὰ τὰ στόλιζαν μὲ κόκκινα κεριά, καμπανοῦλες, ἀγγελούδια, ἀσημένια πέταλα καὶ γιορτινὲς γιρλάντες καὶ ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Πόσο θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἔτσι κι αὐτό. Χριστουγεννιάτικο ἔλατο στὴ θαλπωρὴ ἑνὸς σπιτιοῦ. Νὰ τὸ φροντίζουν, νὰ τὸ στολίζουν, νὰ τὸ καμαρώνουν...

Τὸ παιδί


Ἦταν κι ἕνα παιδί. Τὶς μέρες ἔκανε δουλειὲς τοῦ ποδαριοῦ. Τὰ βράδια κοιμόταν στὸ πάτωμα ἑνὸς κρύου πλυσταριοῦ στὴν αὐλὴ ἑνὸς ἐγκαταλελειμμένου κτιρίου μὲ ἑτοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεχε. Κανεὶς δὲν τὸ φρόντιζε. Κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τὴν παραμικρὴ σημασία. Τὰ μάγουλά του εἶχαν χλωμιάσει, τὰ χέρια του εἶχαν ροζιάσει, τὰ μάτια του εἶχαν γεμίσει θλίψη.

Ποτὲ δὲν εἶχε γνωρίσει τὴ ζεστασιὰ μιᾶς ἀγκαλιᾶς, τὴ θαλπωρὴ ἑνὸς ἀληθινοῦ σπιτιοῦ.

Ἐκεῖνο τὸ κρύο χριστουγεννιάτικο βράδυ τὸ ἀγόρι αἰσθανόταν πιὸ παραμελημένο, πιὸ παραπονεμένο ἀπὸ ποτέ, γιατί εἶχε μάθει ὅτι μετὰ τὶς γιορτὲς θὰ κατεδάφιζαν τὸ μιζεροκτίριο μὲ τὸ πλυσταριὸ καὶ δὲν θά ῾χε ποῦ νὰ μείνει.

Τυλιγμένο στὸ τριμμένο του παλτό, κοιτοῦσε ἀπ᾿ τὰ φωτισμένα παράθυρα τὰ λαμπερὰ σαλόνια μὲ τὰ γκὶ καὶ τὰ μπαλόνια, τὶς φρουτιέρες μὲ τὰ ρόδια καὶ τὰ χρυσωμένα κουκουνάρια, ἔβλεπε γελαστὰ ἀγόρια καὶ κορίτσια νὰ κρεμοῦν στὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα πλουμίδια ἀστραφτερὰ καὶ ζήλευε. Ζήλευε πολύ, πόσο θά ῾θελε νὰ στόλιζε κι αὐτὸ ἕνα ἔλατο σὲ κάποιου τζακιοῦ τὸ ἀντιφέγγισμα, μὲ τὰ δῶρα ὑποσχέσεις μαγικὲς ὁλόγυρά του...

Πῶς τό ῾φερε ἡ τύχη ἔτσι κι ἐκεῖνο τὸ χριστουγεννιάτικο βράδυ καὶ συναντήθηκαν κάποια στιγμὴ τὸ δέντρο ἐκεῖνο κι ἐκεῖνο τὸ παιδί...

Η γάτα - Ρένα Μ. Πέτρου


Πάλι χαράματα γυρίζει.
Μπροστά στην πόρτα του σκυμμένος,
ψάχνει,μες το μεθύσι για κλειδί.
Στης πόρτας το κατώφλι,
τον περιμένει η γάτα.
Η ματιά της καθαρή
κι ας είναι λιγοστό το φως.
Κι αυτή η ματιά,θαρρείς τον ξεμεθάει.
Σαν νά'χει να λογοδοτήσει,
σ'αυτά τα αυστηρά,γατίσια μάτια,
που τον ρωτούν,
γιατί ασκόπως σπαταλάει τη ζωή.
Την προσπερνά κι ανοίγει.
Μπαίνει γοργά και την αφήνει έξω.
Απόψε δεν τη θέλει συντροφια.

Ο χορός - Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος


Χόρευε σαγηνευτικά.
Φλόγα γινότανε θαρρείς
κι άπλωνε για να κάψει τα κορμιά μας.
Είχαμε πια παραδοθεί,
τις προσταγές της περιμένοντας,
σαν τον Ηρώδη εκείνον.
Μα το κορίτσι τίποτα δεν πρόσεχε,
ολότελα δοσμένο στο χορό του.

Ας πιω, λοιπόν, ένα διπλό ακόμα από τα ίδια....

Ξεκινώντας τη μέρα με Richard Bach...

Βάλ’ το καλά στο μυαλό σου από νωρίς: δεν μεγαλώνουμε ποτέ.

Αποχαιρετιστήρια μέρα σήμερα για το 2012, σας ευχόμαστε να περάσετε όμορφα!


Σπάνιο θέαμα με παγωμένες φυσαλίδες σε λίμνη!

Η τεχνητή λίμνη Abraham Lake βρίσκεται στους πρόποδες της καναδικής οροσειράς Βραχώδη Όρη και αποτελεί ένα από τα πλέον δημοφιλή σημεία ανάμεσα στους φωτογράφους.
perierga.gr - Σπάνιο θέαμα με παγωμένες φυσαλίδες στα νερά της λίμνης!
Το θέαμα που παρουσίασε πριν λίγες μέρες είναι από τα πλέον σπάνια αλλά και από τα πιο εντυπωσιακά, καθώς φυσαλίδες αέρα που εγκλωβίστηκαν στο νερό πάγωσαν σε θερμοκρασίες -30 βαθμούς Κελσίου....

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ- Ένα πεζό κείμενο του Κώστα Καρυωτάκη

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Αλεξανδρινή Τέχνη", Γ' , 8-9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1929. Το χειρόγραφο σώζεται σήμερα στο αρχείο του Γ.Θ. Καρυωτάκη. Είναι καθαρογραμμένο με μελάνι από τη μια όψη ενός φύλλου 31Χ21 εκ.

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι....

Από που προήλθε η φράση ''Του έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι''

Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους, για να τους διασκεδάζουν στα συμπόσια τους. Οι «τζουτζέδες» αυτοί -όπως τους έλεγαν- ήταν σχεδόν παντοδύναμοι και μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο ή ν' ανεβάσουν στα ψηλότερα αξιώματα, όποιον ήθελαν: Οι αυτοκράτορες τους είχαν φοβερή αδυναμία και ποτέ δεν τους χαλούσαν το χατίρι, σε καμιά περίπτωση. Τους είχαν, ακόμη, ως μυστικοσυμβούλους και κατάσκοπους. Μόνον όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές, τιμωρούνταν κι αυτοί με μια περίεργη τιμωρία.

 Τους έβαζαν τα δυο πόδια μέσα στο ίδιο υπόδημα και τους άφηναν να κυκλοφορούν, χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κρατούσε από τέσσερις μέχρι έξι μήνες. Στο τέλος, ο νάνος δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το αφάνταστο αυτό μαρτύριο και έπεφτε στα πόδια του αυτοκράτορα, για να του ζητήσει έλεος. Έτσι, έμεινε η φράση: «Μου έβαλε ή του έβαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι».

Πηγή

Πρόταση: '' Τι να μας πουν κι οι ποιητές;''

Πρόσφατα η εκπομπή ''Πρωταγωνιστές'' του Σταύρου Θεοδωράκη είχε ένα πανέμορφο αφιέρωμα στην ποίηση. Με αυτόν τον τρόπο ο κ. Θεοδωράκης θέλησε να κλείσει τον κύκλο των ''Πρωταγωνιστών'' το 2012 με ένα όμορφο και ίσως ξεχασμένο από τους πολλούς θέμα.
Το αποτέλεσμα;
Μια εκπληκτική εκπομπή την οποία και σας προτείνουμε να δείτε (όσοι δεν την είδατε) στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.megatv.com/protagonistes/default.asp

Είναι γεγονός πως ο κ. Θεοδωράκης με την εκπομπή του αποτελούν το μαύρο (ή καλύτερα το άσπρο) πρόβατο στην ελληνική τηλεόραση η οποία όσο περνάει ο καιρός μάλλον χειροτερεύει. Οι ''Πρωταγωνιστές'' είναι πάντα επίκαιροι και στον παλμό της κοινωνίας, με μια θεματολογία που ποτέ καμία άλλη εκπομπή δεν τόλμησε να ''αγγίξει''.

Δείτε λοιπόν στον παραπάνω σύνδεσμο το '' Τι να μας που κι οι ποιητές;''

Πηνελόπη Δέλτα - Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι


Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, χωμένο στη γωνία μιας εξώπορτας, κάθουνταν ένα αγοράκι και κοίταζε το αντικρινό φωτισμένο παράθυρο. Είχε νυχτώσει νωρίς, και το χιόνι σκέπαζε τις πλάκες του δρόμου, τα φανάρια, τα δέντρα και τις στέγες των σπιτιών, πράμα σπάνιο στην Αθήνα.
Το κρύο ήταν δυνατό, και τυλιγμένος στο παλιωμένο και σκισμένο ρουχάκι του, όλο και περισσότερο χώνουνταν ο Βασίλης στη γωνιά της εξώπορτας, για να ξεφύγει από το βοριά που τον πάγωνε ως τα κόκαλα. Μα τα μάτια του έμεναν καρφωμένα στο φωτισμένο παράθυρο του αρχοντόσπιτου, αντίκρυ του.
«Πρωτοχρονιά αύριο», μουρμούρισε, «διασκεδάζουν εκεί μέσα».
Εκεί μέσα κείτουνταν ένα παιδί, με λιωμένο αχνό πρόσωπο.
Κουτιά γεμάτα μπογιές, μολυβένια στρατιωτάκια, ζώα ξύλινα, σιδηρόδρομοι και καραβάκια, που σκέπαζαν το κρεβάτι του, έστεκαν άγγιχτα. Τ' αδύνατα χεράκια του έμεναν ακίνητα στο σεντόνι απάνω' δεν κοίταζε καν τα πλούσια δώρα γύρω του. Το κουρασμένο βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο παράθυρο όπου, στα σκοτεινά, άσπριζαν τα χιόνια της αντικρινής στέγης.
-Τι συλλογίζεσαι, Βασιλάκη; ρώτησε η μητέρα του.
- Κοίταζα τα χιόνια, αποκρίθηκε ο μικρός, και συλλογίζουμουν τη χαρά να τρέχεις στους δρόμους, να βουτάς στα χιόνια, να τα μαζεύεις και να φτιάνεις μπάλες, και να τις τινάζεις στους περαστικούς, όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου μου, εκεί που είδα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα πολλά κεράκια... Αλήθεια, μητέρα, λες να βρήκε ο Νικόλας δέντρο τέτοιο εδώ;
-Ναι, παιδί μου, βρήκε, και θα σου το φέρει τώρα στολισμένο. Δεν είναι πολύ μεγάλο όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου σου, μα το στόλισε ο πατέρας σου... και είναι πολύ όμορφο... Είσαι ευχαριστημένος;
-Ναι, είπε ο Βασιλάκης χωρίς ενθουσιασμό.
Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα. Δυο υπηρέτες έφεραν μέσα ένα μικρό έλατο ολοφώτιστο, και το έστησαν απάνω στο τραπέζι. Τα κλαδιά ήταν φορτωμένα χρυσά και ασημένια στολίδια, φαναράκια και μπρίλες. Παντού στέκουνταν όρθια τ' αναμμένα χρωματιστά κεράκια, και τα μεγαλύτερα κλαδιά λύγιζαν από το βάρος των παιχνιδιών που κρέμουνταν δεμένα με κορδέλες.

Άννη Θεοχάρη: Το σιτάρι, παρουσίαση στον Ιανό



Οι Εκδόσεις Λιβάνη και ο Ianos διοργανώνουν την παρουσίαση του βιβλίου της Άννης Θεοχάρη με τίτλο «Το σιτάρι»…

… το Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013, στις 12.00.


«Αλήθεια, ξέρετε, παιδιά, γιατί το ψωμί είναι τόσο σημαντικό για τον άνθρωπο;»


Η ερώτηση της κυρα Δήμητρας έκανε το μικρό Δημητράκη να κοκκινίσει. Όχι μόνο γιατί δεν είχε απάντηση, αλλά και γιατί είχε δίπλα του την Ελένη, που τώρα τελευταία είχε γίνει «ξερόλας» και δεν υπήρχε κάτι που δεν ήξερε! Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον κέρδιζε συνεχώς και στο τρέξιμο. Αλλά ως εδώ! Οι μέρες της νίκης της ήταν μετρημένες! Ο Δημήτρης κάθισε στον υπολογιστή του, πληκτρολόγησε τη λέξη «ψωμί» και βρέθηκε μπροστά σε ένα σπουδαίο κομμάτι της γεωργίας: το σιτάρι! Ρούφηξε με μανία κάθε πληροφορία και έμαθε τα πάντα για το πώς το καλλιεργούν οι άνθρωποι από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα. Έτσι την επόμενη μέρα στο σχολείο θα κατατρόπωνε τη μικρή Ελένη με τις γνώσεις του! Ή μήπως όχι;


Ένα παραμύθι που μιλάει για το σιτάρι, την καλλιέργειά του και τη σπουδαία θέση που κατέχει στη διατροφή του ανθρώπου. Εκτός από την ιστορία, στην έκδοση περιλαμβάνονται και δραστηριότητες, αλλά και συμπληρωματικές γνώσεις που αφορούν το σιτάρι.


Η Άννη Θεοχάρη μεγάλωσε στο Λουτράκι και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος δραματικής σχολής και ασχολείται με τα παιδιά κάνοντας θεατρικό παιχνίδι, δραματοποιήσεις και αφηγήσεις παραμυθιών. Ταυτόχρονα διδάσκει θέατρο για παιδιά. Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν τα βιβλία της Πού Πάει Ένα Μπαλόνι Όταν Φεύγει από το Χέρι σου και Ένας Ξεχωριστός Φίλος. Της αρέσει να συλλέγει γνώμες και απόψεις μικρών και «μεγάλων» παιδιών. Αν θέλετε να βοηθήσετε την Άννη να μεγαλώσει τη συλλογή της, στείλτε e mail στο fannie.th@gmail.com

Γιάννης Ρίτσος - Μη ήρωας

Αὐτός, πού, ἀκούγοντας τὸ βῆμα τῶν συντρόφων του
νὰ ξεμακραίνει πάνω στὰ χαλίκια, μὲς τὴ μέθη του,
ἀντὶ νὰ κατεβεῖ τὴ σκάλα πού ῾χε ἀνέβει, πήδησε ἴσα
τὸν τράχηλό του κόβοντας, ἔφτασε πρῶτος
μπροστὰ στὸ μαῦρο στόμιο. Κι οὔτε ποὺ ἄγγιξε
τὸ αἷμα τοῦ μαύρου κριαριοῦ. Τὸ μόνο ποὺ ζήτησε
ἦταν μιὰ πήχη τόπος στ᾿ ἀκρογιάλι τῆς Αἰαίας
κ᾿ ἐκεῖ νὰ στήσουν τὸ κουπί του - ἐκεῖνο πού ῾λαμνε
πλάι στοὺς συντρόφους του. Τιμή, λοιπόν, καὶ δόξα
στ᾿ ὄμορφο παλικάρι. Ἀλαφρόμυαλο τό ῾παν. Ὡστόσο
μήπως δὲ βοήθησε κ᾿ ἐκεῖνο κατὰ δύναμη
στὸ μεγάλο ταξίδι τους; Γιὰ τοῦτο, κιόλας, ὁ Ποιητὴς
τὸ μνημονεύει χώρια, ἂν καὶ μὲ κάποια περιφρόνηση,
κ᾿ ἴσως γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ πιότερο ἔρωτα.








Πηγή

Νικόλαος Συρράκος- Δελφίνι

Δελφίνι

Η αίθουσα φωτίζεται με τεχνητά αστέρια
έξω σκοτάδι και βροχή κι ανέμου βρυχηθμός
κι εγώ κρατώντας μια σκιά στα αδειανά μου χέρια
κοιτώ την ώρα που έληξε, 8 ο αριθμός
Ώρες πολλές αναζητώ τις λέξεις για να ορίσω
εκείνο το συναίσθημα που χρόνια με θυμάται
μη με ρωτάς, τι να σου πω, πως να στο εξηγήσω
θαρρώ πως εκουράστηκα, ο νους μου πια κοιμάται
Δίχως πνοή βυθίζομαι σ' ωκεανό ονείρων
δελφίνια γύρω μου γλιστρούν σαν όνειρα γλυκά
μία αγέλη προσπερνά, φάλαινων φυσητήρων
κι ο εφιάλτης καρτερεί με καρχαρία θωριά
Ξάφνου ένα χέρι με τραβά και τ' όνειρο τελειώνει
προτού με βγάλει στη στεριά σε βλέπω να γελάς
τ' αστέρια λάμπουνε ξανά, το βλέμμα μου θαμπώνει
κι εσύ, δελφίνι ζωηρό, στο νου μου σεργιανάς.

Nηρηίς- "Τόση ομορφιά,Θεέ μου..."

"Τόση ομορφιά,Θεέ μου..."

Τόσο φως έχει αυτή η μέρα...φως διαπεραστικό,τρυπώνει απο την κουρτίνα μου,δίνει χρώμα στο δωμάτιο,αλλά και στη ζωή μου;Ο ήλιος ταξιδεύει από τόσο μακριά,πάνω από θάλασσες,νερά που λαμπυρίζουν,πάνω απο χωριά,δέντρα και σπίτια με υγρό ακόμα το χώμα,βρεγμένες τις σκεπές απο την πρόσφατη βροχή.
Οι ήχοι του πρωινού που πάντα λάτρευα...ένα βέλασμα απο μακριά, το λάλημα του πετεινού,οι άνθρωποι που κάνουν τις δουλειές τους...και όλα αυτά κάτω απο το κόκκινο του ανατέλοντος ηλίου.
Κάποτε,όταν ο ήλιος χρωμάτιζε το χειμώνα, λάτρευα να πηγαίνω πιο πέρα, να ταξιδεύω μαζί με το φως...Η ομορφιά λένε είναι παντού,ακόμα και όταν η ζωή δε σου δίνει χρόνο να τη θαυμάσεις θωρώντας τη...θα τη γευτώ απο δω,πίσω απο τον τοίχο του μπαλκονιού μου και θα κάνω σχέδια για τη μέρα που χωρίς τύψεις θα μπορώ να κάνω αυτό που μου δίνει ζωή: να ταξιδεύω μαζί με το φως!